De egoistische wereld
Het altijd ik leven
Ik kan er niet meer tegen
Laat mij weg waaien
in deze storm
Mijn verlangen naar het hiernamaals
is enorm
Ik kan het blijven zeggen
honderden keren uitleggen
Jij hebt het druk
maar mijn energie is stuk
Het altijd in jouw leven zijn
en jij nooit in die van mij
Het doet me teveel pijn
Wat mij betreft is het voorbij
Verloren… Verdwaalt
Het is niet meer jij die straalt
Je strijd gestreden
Met helaas een rot verleden
Voor altijd in mijn hart
Begin ik aan een nieuwe start
Zonder jouw glimlach
Die ik zal missen elke dag
Verloren en verdwaalt
Ben ik nog de enige die morgen haalt
Toch zal mijn morgen
Ooit voor mijn einde zorgen
Tot mijn einde komt
zal ik de strijd des leven
Door vechten, alles geven
Rust zacht lieve meid
Het is gedaan met jouw strijd
Donker zijn de wolken
Over mijn sombere bestaan
Alleen breng ik de dagen door
Geen mens nog gezien
Eenzaam vertoef ik in mijn huis
De deurbel blijft stil
De telefoon gaat niet
Ik zeg geen woord
Donker is het buiten
Als ik door het raam staar
Donker is het binnen
Tot ik een kaars aansteek
Dit donkere eenzame bestaan
Houdt ik niet lang meer vol
Zijn mensen mij vergeten?
Of zoals altijd… te druk met zichzelf
Ik zonder mij af
Van de mensheid
Van de maatschappij
‘k Ben er ff klaar mee
De wereld is zo egoïstisch
Iedereen is druk met zichzelf
Vragen niet meer
Hoe gaat het met jóu
Allemaal bezig
Met de problemen om mij heen
Maar waar sta ik
In dit ellendige verhaal
Er hangt een donkere wolk
Boven mijn sombere hoofd
Geen zin meer in het leven
Geen zin meer om te bestaan
Wat zal ik doen?
Pillen of springen?
Beide lijkt me geen pretje
Angst dat het pijn doet
Genoeg geleden
In het verleden en het heden
Er hangt een donkere wolk
Boven mijn sombere hoofd
Waarom zou ik
Nog blijven leven
Het eenzame bestaan
Is moordend
Waarom zou ik nog hier zijn
Geveld met innerlijke pijn
Van mij hoeft het niet meer
Laat me maar los
Gemis slijt
Vergeten zullen jullie me nooit
Mijn einde is hier
Laat mij maar gaan
Alleen…
Alleen blijf ik achter
De pijn wordt niet zachter
We deden gekke dingen
En we konden totaal niet zingen
Toch wilde we een band beginnen
Onze naam zal ik nog altijd beminnen
The Paranoid Sisters…
Alleen blijf ik achter
De pijn wordt niet zachter
Ik verloor jou uit mijn leven
Je had niets meer te geven
Dat is wat je zelf zei
Maar ik dacht daar anders over
Ik mis je nog altijd
Ook al weet ik; jij bent nu bevrijd
Vergeten zal ik je nooit; echt niet
Ik bleef achter met veel verdriet
Alleen…
Alleen bleef ik achter
En de pijn wordt maar niet zachter
Saai zijn de dagen
Die voorbij vervagen
Geen mensen, geen zon
Ik wou dat ik de warmte in kon
Saai zijn de uren
Die eindeloos lijken te duren
Elke seconde van de dag
Die ik eenzaam beleven mag
Saai is het leven
Niets meer om te geven
Laat mij maar gaan
Ik wil niet meer bestaan
Je behandeld me zonder respect
Je spreekt af en komt niet opdagen
Maar ik ben niet zo goed gebekt
En stel verder geen vragen
Keer op keer is het weer raak
Ik heb er geen vertrouwen meer in
Het gebeurt mij veels te vaak
Voor mij heeft het zo geen zin
Je behandeld me respectloos
Alsof ik geen gevoel heb
Van binnen ben ik heel erg boos
Gevangen in mijn eigen web
Waar gaat dit heen
Verbroken vriendschap?
Je kan klagen als geen één
Begrijp je dat ik dat niet snap?
Ik wil niet meer afspreken
Je bekijkt het maar
Ik ga er niet om smeken
Voor mij is het klaar
De wereld slaapt
maar ik voel mij fit
Voor het eerst vandaag
Juist nu het bedtijd is
De wereld slaapt
En ik ben klaar wakker
Voel me goed
Voor het eerst vandaag
Veel geslapen
Op bed en bank
Raar gevoel in mijn kop
Maar nu voel ik mij top
Toch zo maar slapen
Morgen weer vroeg op
Boodschappen doen
En wat huishouden
Ik ben nog niet moe
Te veel overdag geslapen
Maar wat moet ik anders
Dan de wereld volgen