Te druk met zichzelf

Donker zijn de wolken
Over mijn sombere bestaan
Alleen breng ik de dagen door
Geen mens nog gezien

Eenzaam vertoef ik in mijn huis
De deurbel blijft stil
De telefoon gaat niet
Ik zeg geen woord

Donker is het buiten
Als ik door het raam staar
Donker is het binnen
Tot ik een kaars aansteek

Dit donkere eenzame bestaan
Houdt ik niet lang meer vol
Zijn mensen mij vergeten?
Of zoals altijd… te druk met zichzelf

Alleen blijf ik achter

Alleen…
Alleen blijf ik achter
De pijn wordt niet zachter

We deden gekke dingen
En we konden totaal niet zingen
Toch wilde we een band beginnen
Onze naam zal ik nog altijd beminnen

The Paranoid Sisters…
Alleen blijf ik achter
De pijn wordt niet zachter

Ik verloor jou uit mijn leven
Je had niets meer te geven
Dat is wat je zelf zei
Maar ik dacht daar anders over

Ik mis je nog altijd
Ook al weet ik; jij bent nu bevrijd
Vergeten zal ik je nooit; echt niet
Ik bleef achter met veel verdriet

Alleen…
Alleen bleef ik achter
En de pijn wordt maar niet zachter

Saai

Saai zijn de dagen
Leeg, eenzaam en alleen
Weinig te doen
Maar soms ook genoeg

Ik kan me nergens toe zetten
en blijf op de bank hangen
Saai te zitten zijn
Eenzaam en alleen

Ik denk
Ik denk veel
M’n gedachtes stormen
Kriskras door elkaar

Er komt niks uit m’n handen
Want ik moet het alleen doen
Saai zonder mensen
Is dit het leven?

Januari nadert…

December…
januari nadert…
De kou…
de donkere dagen…

De witte wereld
door duistere ogen
Altijd weer die somberheid
rond deze koude tijd

Januari nadert…
maar jij blijft weg
Voor altijd in mijn hart
maar al 12 jaar uit mijn leven

Het gemis…
het gaat maar niet weg
Het eenzame gat…
die maar blijft voort bestaan

Raak ik hier ooit nog uit
zonder jou blijft alles anders
De leegte, de stilte
de eenzaamheid, de kilte

Al 12 jaar uit mijn leven
al 12 jaar dit grote gat
De dag dat ik je verloor…
11 januari nadert…

Waar was ik…

Wakker geschud uit een wereld
die alleen van mij bleek te zijn
Wakker geschud uit gedachtes
die alleen van mij waren

Zie mij staan
Kijkend naar buiten
De ‘normale’ mensen
Het ‘normale’ leven

Ooit was ik deel van
Ooit was ik net als hun
Ooit… maar wanneer
Ooit… is hoe lang geleden?

Het gevoel van realiteit komt terug
Het gevoel van ‘waar was ik’ besluipt mij
De angst voor wat komen gaat
De angst voor wat wederkeert

Waar was ik, waar ben ik
Hoeveel heb ik gemist
Wat heb ik gemist
En wat zal blijven bestaan…

Ze weet niet meer

Ze weet niet meer hoe het voelt
om smoorverliefd te zijn
Ze weet niet meer hoe het moet
om je helemaal te geven

Ze weet alleen hoe ze gelukkig kan zijn
zolang ze geen relatie heeft
Alleen vrij kan ze echt uit haar bol gaan
echt genieten van het leven

Pas heeft ze een hart gebroken
en zijn pijn begrijpt ze maar al te goed
Ze wil hem helpen en steunen
maar weet dat ze hem beter even met rust kan laten

Ze weet nu heel goed
dat ze altijd alleen zal blijven
Want ze wil mensen niet kwetsen
zoals ze haar altijd gekwetst hebben